życie tj. pośpiech / Wiersz /

jesteś jak papier strącony w ogień nagle
jak ziarnko piasku porzucone na pustyni
tli się żar, co buchał jak wulkan niedwano
zapada w śpiączkę dzikie morze i uchodzą fale
przemijamy
a z nami nasze serca, - łzy usychają - to skrzypiące drzewa
milknie krew pokornie i samotnie, bo tak musi
kładą się i konają w pokoju, jak pożarem trawione lasy
i krzyk naszych rozkoszy w zgiełku świata znika
świat pędzi coraz szybciej, dogania nas i nas prześciga
a nas wyrzuca jak gapiów z pędzącego pociągu
wprost pod koła, na szyny czerwone od iskier
one, jak my mkną szalenie I dziko by zapalić się i zniknąć
w ciemności I lepkości nocy chciwej -
tej już wczorajszej, – tej już niemej I głuchej
już nienaszej I niebyłej- tej już właśnie zapomnianej
ledwie pomyślisz a po niej tylko podanie,
jesteśmy kamieniem ciskanym w ocean,
samym sobie zadawanym pytaniem
I zagadką Bogów
mówię ci Życie, tym ciągłym pośpiechem
wprowadzisz mnie kiedyś do grobu